Losartanın Titanyum İmplant Osseointegrasyonuna Etkisinin Deneysel İncelenmesi

Abstract

Amaç: Losartanın osteoklastogenezi azalttığı ve osteoblast aktivitesini arttırdığı bildirilmiştir. Bu çalışmada sistemik losartan uygulamasının titanyum implant osseointegrasyonu üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Titanyum implantlar, sıçanların tibiya kemiklerine cerrahi olarak yerleştirildi, daha sonra sıçanlar rasgele iki gruba ayrıldı: kontrol grubu (n=10) ve losartan tedavi grubu (n=10). Kontrollere başka bir tedavi uygulanmamışken, losartan tedavi grubuna, sekiz haftalık deney süresi boyunca 30 mg/kg losartan haftada üç kez steril serum fizyolojikte çözülerek oral gavaj ile uygulanmıştır. Deney döneminden sonra, çevredeki kemik dokuları ile titanyum implantlar alındı ve formaldehitte sabitlendi. İmplantların ve çevresindeki kemik dokusunun dakalsifiye edilmemiş histolojik analizleri yapıldı. Her bir implantın kemik implant bağlantı yüzdesi (%), implant çevresinin toplam uzunluğuna, kemikle doğrudan temas halinde olan implantın toplam çevre uzunluğunun oranı olarak hesaplandı. Kemik dolumu oranı, titanyum implanttan meziyal, distal ve apikal yönde 0.5 mm mesafedeki alan dahil olmak üzere, bölgedeki kemik dolu alanların bölgenin toplam alanına oranı (%) ile belirlenmiştir. Bulgular: Her ne kadar losartan grubunda kemik implant kaynaşması ve kemik dolumu oranları kontrol grubuna göre daha yüksek olsa da, iki grup arasındaki oranlarda istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (P>0.05). Sonuç: Bu çalışmanın sınırlamaları dahilinde losartan kemik implant bağlantı düzeylerini sayısal olarak artırdı, ancak istatistiksel olarak arttırmadı.

Objective: Losartan has been reported to reduce osteoclastogenesis and increase osteoblast activity. The aim of this study was to evaluate the effect of systemic losartan application on titanium implant osseointegration. Materials and Methods: Titanium implants were surgically integrated in the tibial bones of rats, after which the rats were randomly divided into two groups: a control group (n=10) and a losartan treatment group (n=10). No other treatment was applied to the controls, whereas losartan was administered to the treatment group in a dosage of 30 mg/kg by oral gavage with saline solution three times per week during an eight-week experimental period. After the experimental period, titanium implants were collected with the surrounding bone tissues and fixed. Non-decalcified histological analyses of implants and surrounding bone tissue were performed. The bone implant connection ratio (%) of each implant was calculated as the ratio of the length of the implant circumference to the circumference of the total implant in direct contact with the bone. The bonefilling ratio (%) was determined by the ratio of bone-filled areas within the region to the total area of the region, including the area 0.5 mm from the titanium implant in periimplant bone. Results: Although the bone implant connection and bone-filling ratios (%) ratios were higher in the losartan group than in the controls, there was no statistically significant difference in the ratios between the two groups (P>0.05). Conclusion: Within the limitations of this study, losartan increased the osseointegration levels numerically but not statistically.