THE EFFECT OF AUTOCLAVE AND HEAT POLYMERIZATION TECHNIQUES OF INTERNAL ADAPTATION OF ACRYLIC RESINS

Abstract

Aim: Polymerization shrinkage of the resin and distortion of the denture base due to thermal stress is virtually unavoidable during the processing of dentuRes These adverse effects increase the gap between the denture base and underlying mucosa, resulting in an illfitting denture. A variety of methods have been used to evaluate the dimensional changes and/or adaptation accuracy of a denture base. This study compared the adaptation accuracy of maxillary complete denture bases processed using different polymerization techniques; conventional compression-molding technique and autoclave polymerization techniques. Material and Methods: 42 resin specimens were fabricated from three heat polymerizing denture base acrylics (Meliodent, Paladent, QC-20). The specimens were divided into six groups (n=7). Three of them were polymerized in a conventional water bath and other three were polymerized in autoclave. Internal adaptation was evaluated immediately after finishing by weighting a silicone film between the resin base and the metallic master model (silicone copy technique). Statistical analyses were performed with the SPSS Windows for 15.0. Data were submitted to ANOVA and Tukey’s post hoc tests at a significance level of 0.05. Results: Comparisons are made among groups submitted to the different polymerization procedure. Interaction of material and polymerization procedure had a statistically significant effect on the final adaptation of the denture bases. When comparing the internal adaptation within each group, all groups of autoclave polymerization had significant decrease of weight of impression materials of mean values (meliodent water bath 2.03±0.17, meliodent autoclave 1.29±0.92; paladent water bath 2.14±0.18, paladent autoclave 1.31±0.94; QC-20 water bath 2.20±0.17, QC-20 autoclave 1.45±0.12). Better internal adaptations were observed when the samples were autoclave polymerized comparing to the conventional heat-polymerized group (p<0.05) Conclusion: Increasing the internal adaptation of resin bases may be achieved by using autoclave polymerization technique, this would markedly contribute to the longevity of denture bases.

Amaç: Akrilik tam protezlerin polimerizasyon aşamasında termal stres ve polimerizasyon büzülmesi nedeniyle protez kaidesinin uyumsuzluğu genellikle kaçınılmazdır. Bu olumsuz etkiler, protez kaidesi ile mukoza arasındaki aralığı artırarak uyumsuz bir protez ile sonuçlanır. Protez kaidesinin boyutsal değişikliklerini ve/veya adaptasyonunu değerlendirmek için çeşitli yöntemler kullanılmaktadır. Bu çalışmada, konvansiyonel ısı ve basınç ile polimerizasyon ve otoklav polimerizasyonu teknikleri kullanılarak bitirilen maksiller tam protez kaidelerinin internal adaptasyonu karşılaştırılmıştır. Gereç ve Yöntemler: 3 farklı ısı ile polimerize olan akrilik rezin sistemine (Meliodent, Paladent, QC-20) ait 42 adet örnek üretildi. Örnekler n=7 olacak şekilde 6 gruba bölündü, grupların üçüne konvansiyonel ısı ile polimerizasyon yöntemi uygulanırken diğer üçüne otoklav polimerizasyonu uygulandı. İnternal adaptasyon, bitimden hemen sonra kaide tabanı ile metalik ana model arasında bir silikon filme ağırlık uygulanması ile silikon kopya yöntemi ile değerlendirildi. İstatistiksel analizler SPSS Windows 15.0 ile yapıldı. Veriler ANOVA ve Tukey’in post hoc testleri ile 0.05 anlamlılık düzeyinde değerlendirildi. Bulgular: Farklı polimerizasyon prosedürlerine tabi tutulan gruplar arasında karşılaştırmalar yapılmıştır. Rezin ve polimerizasyon prosedürünün etkileşimi, protez kaidesinin nihai adaptasyonu üzerinde istatistiksel olarak anlamlı bir etkiye sahiptir. Gruplar arası internal adaptasyon karşılaştırılması yapıldığında, otoklav polimerizasyonu uygulanan gruplarda konvansiyonel ısı ile polimerize edilen gruplara göre silikon film ağırlığında (g) anlamlı bir azalma gözlenmiştir (meliodent ısı 2.03±0.17, meliodent otoklav 1.29±0.92; paladent ısı 2.14±0.18, paladent otoklav 1.31±0.94; QC-20 ısı 2.20±0.17, QC-20 otoklav 1.45±0.12). Örneklerde, konvansiyonel ısı ile polimerize olan gruba kıyasla otoklav ile polimerizasyonda daha iyi internal adaptasyon belirlenmiştir (p <0.05). Sonuç: Otoklav polimerizasyon yöntemi kullanılarak kaide rezininin internal adaptasyonu arttırılabilir, bu protezin uzun ömürlülüğüne önemli ölçüde katkıda bulunacaktır.